Sakrament chrztu – Nazwa sakramentu oznacza „zanurzenie”. Człowiek ochrzczony zostaje zanurzony w śmierci Chrystusa, z której powstanie przez zmartwychstanie w Nim. Chrzest zapowiadany był w Starym Testamencie poprzez: wodę (źródło życia i śmierci), Arkę Noego (ratuje przez wodę), przejście przez Morze Czerwone (wyzwala z niewoli egipskiej) oraz przejście przez Jordan (wprowadza do Ziemi Obiecanej). Zapowiedzi te wypełnił Chrystus, który po Swym zmartwychwstaniu nakazał Apostołom „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” /Mt 28, 19-20/. Istotą sakramentu chrztu jest polanie głowy wodą z jednoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej. Sakrament chrztu odpuszcza grzech pierworodny, grzechy osobiste i wszelkie kary za nie. Daje uczestnictwo w Boskim życiu Trójcy Świętej, jednoczy z Chrystusem i Kościołem, obdarowuje także darami Ducha Świętego. W kościele rzymskokatolickim chrzci się dzieci, gdyż skażone przez grzech pierworodny potrzebują wyzwolenia z mocy ciemności i przeniesienia do Królestwa wolności dzieci Bożych. Zdolny do przyjęcia tego sakramentu jest jednak każdy jeszcze nieochrzczony człowiek, który złoży wyznanie wiary. Szafarzem sakramentu jest biskup, prezbiter oraz diakon, jednak w razie konieczności sakramentu może udzielić każda osoba. Uczynić może to polewając głowę kandydata wodą i wypowiadając formułę „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Dla osób, które poznały Ewangelię chrzest jest konieczny do zbawienia. Osoby nieochrzczone również mogą zostać zbawione poprzez: chrzest krwi (śmierć z powodu wiary), chrzest pragnienia (osoby nie znające Chrystusa i Kościoła, ale pod wpływem łaski szczerze szukające Boga i starające się pełnić Jego wolę).
źródło „Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego”
